കുടുംബസമേതമുള്ള എന്റെ നീണ്ട പത്തു വര്‍ഷത്തെ പ്രവാസം അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ തീരുമാനം ആയി. നാട്ടില്‍ സ്വന്തമായി ഒരു ചെറുകിട വ്യവസായ സ്ഥാപനം തുടങ്ങാനും. അതിനുള്ള പ്രാരംഭ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും തുടങ്ങി വെച്ചിരുന്നു. മൂത്ത മകള്‍ ഇനി പത്താം ക്ലാസിലേക്കാണ്. മക്കളുടെ ജനനം കൊരട്ടിയില്‍ ആയിരുന്നു എങ്കിലും മൂത്ത മകളുടെ പ്രാരംഭ വിദ്യാഭ്യാസം ഒഴിച്ച് ബാക്കി എല്ലാം മധ്യ പ്രദേശിലും മഹാരാഷ്ട്രയിലെ , ഓറഞ്ച് സിറ്റി എന്നറിയപ്പെടുന്ന നാഗ്പൂരിലും ആയിരുന്നു...ഹിന്ദിയിലും മറാത്തിയിലും നിന്ന് കേരളത്തിലേക്കും അങ്ങനെ മലയാളത്തിലേക്കും ഒരു മടക്കം...
കാലം 2001 ജൂണ്‍ മാസം...നാഗ്പൂരിനു അടുത്തുള്ള കാംപ്ടി നഗരത്തിലെ കേന്ദ്രീയ വിദ്ധ്യാലയത്തില്‍ നിന്നും മക്കളുടെ ടീസീ വാങ്ങിച്ചു..അതിനു മുന്‍പ് നാട്ടിലെ ഞാന്‍ പഠിച്ച സ്കൂളിന്റെ സീ.ബി.എസ.ഇ . വിഭാഗത്തില്‍ പ്രവേശനം ഉറപ്പാക്കിയിരുന്നു...ആലപ്പുഴ എസ്.ഡി.വി.സ്കൂള്‍...എം.കെ.സാനു മാഷും കെ.പി.അപ്പന്‍ മാഷും തുടങ്ങി മലയാള സാഹിത്യ തറവാട്ടിലേക്ക് പല മഹാ പ്രതിഭകളെയും സംഭാവന ചെയ്ത , അധ്യാപനത്തില്‍ നൂറു മഹനീയ വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിന്നിട്ട, എന്റെ സ്കൂള്‍...പിന്നെ എന്റെ സ്വന്തം ആലപ്പുഴ...ഇരുന്നൂറു വര്‍ഷങ്ങളോളം തിരുവതാംകൂറിന്റെ തിലകക്കുറി ആയി പരിലസിച്ചിരുന്ന നാട്...ജില്ലയുടെ കണ്ണായ ഭാഗങ്ങള്‍ ആയിരുന്ന തിരുവല്ലയും പന്തളവും ഒക്കെ പത്തനംതിട്ട ജില്ല കൊണ്ടുപോയി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ , രാമായണത്തിന് അടയാളം വെയ്ക്കുന്ന നാട പോലെ അരൂര്‍ നിന്നും ഓച്ചിറ വരെ നീളുന്ന ഏറ്റവും ചെറിയ ജില്ല...വികസനം എത്തിനോക്കിയിട്ടില്ലാത്ത നഗരം...ഒരു കാലത്ത് വാണിജ്യ വ്യവസായ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് , സമ്പത്ത് കൊണ്ട് ,വീര്‍പ്പു മുട്ടിയിരുന്ന നഗരം...നന്കൂരമിടാന്‍ കാത്തു നിന്നിരുന്ന കപ്പലുകള്‍...ഇന്നെല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍...ഗത കാല സ്മരണകളും ആയി നില്‍ക്കുന്ന കടല്‍ പാലത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍...ഇപ്പോഴും മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന ലൈറ്റ്‌ ഹൗസ്‌...കഴിഞ്ഞ നാല്പതു വര്‍ഷങ്ങളായി പണിഞ്ഞിട്ടും പണിഞ്ഞിട്ടും പണി തീരാത്ത ആലപ്പുഴ ബൈപാസ്‌....ആകെ പണിയേണ്ടത് ആറു കിലോമീറ്റര്‍...അതിനിടയ്ക്ക് റെയില്‍ വന്നു... പണ്ടേ ദുര്‍ബല പിന്നേ ഗര്‍ഭിണി എന്ന പോലെ ഈ ആറു കിലോമീറ്ററിനു കുറുകെ രണ്ടു റെയില്‍ ക്രോസ്...ഇനി അതിനു മേല്‍പാലം വേണം.. പോരെ പൂരം...ഈ ജന്മത്ത് ഈ ബൈ പാസ്സിലൂടെ വണ്ടി ഓടുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല...
ഉദ്യോഗ സംബന്ധമായി വീട് മാറ്റവും നാട് മാറ്റവും എന്റെ പതിവായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഭാര്യ നേരത്തെ തന്നെ വീട്ടു സാധനങ്ങളുടെ പാക്കിംഗ് ഏതാണ്ട് തീര്‍ത്തിരുന്നു...മുന്‍കൂട്ടി നിശ്ചയിച്ച സമയത്ത് തന്നെ ലോറി എത്തി. എല്ലാ സാമാനങ്ങളും, ലൊട്ടു ലൊടുക്ക് ഉള്‍പ്പെടെ , ഭംഗിയായി ലോറിയില്‍ അടുക്കി...ചെടിച്ചട്ടികള്‍ പോലും നല്ല കരവിരുതോടെ അടുക്കി വെച്ചു..നൂറ്റി അമ്പതു രൂപയ്ക്ക് ഇത് കഴിഞ്ഞു...ഇനി ലോറി, യാത്ര തുടങ്ങുകയായി..ഏകദേശം രണ്ടായിരം കിലോ മീറ്റര്‍ അകലേയ്ക്കു..നാല് ദിവസം എങ്കിലും എടുക്കും എന്ന് ലോറിക്കാര്‍ പറഞ്ഞു...ഞാന്‍ കുടുംബവും ആയി അന്ന് തന്നെ തീവണ്ടിയില്‍ നാട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു...കഴിഞ്ഞ പത്തു വര്‍ഷവും ഇടവേളകളില്‍ നാടുമായുള്ള സമ്പര്‍ക്കം നിലനിര്‍ത്തിയത്, ഒരിക്കലും കൂട്ടി മുട്ടാത്ത റെയിലുകള്‍ക്ക് മുകളിലൂടെ ഇഴയുന്ന ഈ തീവണ്ടികള്‍ ആയിരുന്നല്ലോ...രാജ്യത്തിന്റെ ഏതു ഭാഗത്ത്‌ ആയിരുന്നാലും പൊക്കിള്‍ കൊടി പോലെ നമ്മെ പിന്തുടരുന്ന റെയിലുകള്‍... 36 മണിക്കൂറിനു ശേഷം തീവണ്ടി ഞങ്ങളെ നാളികേരത്തിന്റെ നാട്ടിലുള്ള നാഴി ഇടങ്ങഴി മണ്ണിലേക്ക് എത്തിച്ചു... ഇനി ഇവിടെ തന്നെ ശിഷ്ട കാലം...നേരത്തേ തന്നെ വീട് ഒക്കെ റെഡി ആക്കി ഇട്ടിരുന്നത് കൊണ്ട് ഒരു പറിച്ചു നടല്‍ വലിയ വിഷമം ഉണ്ടാക്കിയില്ല...സസ്യ ശ്യാമള കോമളമായ ഒരു ചുറ്റുപാടില്‍ ഒരു ഇടത്തരം ഭവനം...റോഡരികില്‍ തന്നെ...കുടുംബ വീടിന്റെ അടുത്ത് തന്നെ...
ഞങ്ങള്‍ നാട്ടിലെത്തി മൂന്നാം നാള്‍ ഒരു ഫോണ്‍...വീട്ടുസാമാനങ്ങള്‍ കയറ്റിയ ലോറി ഡ്രൈവര്‍ ആണ്..വണ്ടി , വണ്ടിക്കാരുടെ പേടിസ്വപ്നമായ, വാളയാര്‍ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റില്‍ പിടിച്ചിട്ടു...കാരണം വണ്ടിയില്‍ രണ്ടു മൂന്ന് പ്ലയ് വുഡ്‌ കാണുന്നുണ്ട്... വീട്ടുസാമാനങ്ങളില്‍ പ്ലയ് വുഡ്‌ പെടില്ല , അത് കൊണ്ട് നികുതി അടയ്ക്കണമെന്ന് ...അതിലും വിലപിടിപ്പുള്ള ഫ്രിഡ്ജും ടീവീയും ഒക്കെ വണ്ടിയില്‍ ഉണ്ട്...അതൊന്നും അവര്‍ നോക്കുന്നു പോലുമില്ല....അത് പ്ലയ് വുഡ്‌ അല്ല, കട്ടിലിന്റെ ഭാഗം ആണ് എന്നൊക്കെ ഞാന്‍ വാദിച്ചു നോക്കി...അപ്പോള്‍ സാറന്മാര്‍ നിയമം ഫോണിലൂടെ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിച്ചു...ഇനിയെന്താ വഴി..." കാണിക്ക " ഇട്ടു പോരാന്‍ ഡ്രൈവറോട് പറഞ്ഞു...അര മണിക്കൂറിനു ശേഷം അയാളുടെ ഫോണ്‍ വന്നു..."രണ്ടായിരം കാണിക്ക ഇട്ടു പോന്നു എന്ന്...ഏതായാലും സ്വാഗതം കലക്കി എന്ന് ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു...പുറം നാട്ടില്‍ നിന്ന് വരുന്നവരെ വിമാനത്താവളത്തില്‍ "പിഴിയും". മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ നിന്നും വരുന്നവരെ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റിലും ...എന്തായാലും എന്റെ വിഷമം അധികം നീണ്ടുനിന്നില്ല...ആയിടെ ആണ് ഡല്‍ഹിയില്‍ നിന്നും കേരള ചീഫ്‌ സെക്രട്ടറി ആയി വന്ന മുതിര്‍ന്ന ഐ.എ.എസ്. ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ വീട്ടു സാമാനങ്ങള്‍ ഇതേ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റില്‍ പിടിച്ച് ഇട്ടതു...ആ വണ്ടിയുടെ ഡ്രൈവറും പറഞ്ഞു നോക്കി...ഇത് സംസ്ഥാന ചീഫ്‌ സെക്രെട്ടറി യുടെ സാധനങ്ങള്‍ ആണെന്ന് ...ആര് കേള്‍ക്കാന്‍..."കാണിക്ക" ഇട്ടതിനു ശേഷമേ വണ്ടി അകത്തേക്ക് വിട്ടുള്ളൂ...അപ്പോള്‍ പിന്നെ എന്നെ പോലെയുള്ള സാധാരണക്കാരുടെ കാര്യം പറയാനുണ്ടോ...വ്യാവസായികമായും വാണിജ്യപരമായും കേരളത്തെ തളര്‍ത്തി ഇടുന്നതില്‍ ഇവിടത്തെ വാണിജ്യ നികുതി വകുപ്പ് വഹിക്കുന്ന പങ്ക് അപാരമാണ്...ഇതിന്റെ താഴെ തട്ടില്‍ ഉള്ള പല ആളുകള്‍ക്കും അരിയും പയറും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം എന്താണെന്ന് പോലും അറിവില്ലാത്തവരാണ് എന്നത് ഒരു ദുഃഖ സത്യമാണ്...
അങ്ങനെ വാളയാറില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ട വണ്ടി അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ തന്നെ വീടിനടുത്തുള്ള ഹൈവെയില്‍ എത്തി...ഇനി വീടിനു മുന്‍പിലുള്ള ചെറിയ റോഡിലേക്ക് കൊണ്ട് വരണം...ഒരു ഭാഗീരഥ പ്രയത്നത്തിനു ശേഷം വണ്ടി വീടിനു മുന്നിലും എത്തിച്ചു...ഇനിയാണ് യഥാര്‍ത്ഥ അങ്കം തുടങ്ങുന്നത്...അപ്പോള്‍ സമയം രാവിലെ ഏഴു മണി...ഏകദേശം പത്തോളം ആളുകള്‍ വണ്ടിക്കു മുന്നില്‍ തയ്യാര്‍, സാമാനങ്ങള്‍ ഇറക്കാന്‍ വേണ്ടി...ഞാനോര്‍ത്തു...നൂറ്റി അമ്പതു രൂപയ്ക്ക് കയറ്റിയതല്ലേ..കൂടി വന്നാല്‍ ഒരു ഇരുന്നൂറു രൂപയ്ക്ക് തീരും...അവര്‍ പറഞ്ഞ കൂലി കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി...വെറും എണ്ണായിരം രൂപ മതിയത്രേ...
ഇത് ഇറക്കു കൂലിയോ അതോ സാധനങ്ങളുടെ വിലയോ എന്ന് ഞാന്‍ സംശയിച്ചു...ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു...അവര്‍ക്ക് തെറ്റിയിട്ടില്ല...കൂലി തന്നെ ആണ്..നാട്ടില്‍ നിന്നും പത്തു കൊല്ലം മാറി നിന്ന എനിക്ക് നാട് ഇത്രയും വളര്‍ന്നത്‌ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല...അത് കൊണ്ട് അടുത്ത് തന്നെ താമസം ഉണ്ടായിരുന്ന,വക്കീല്‍ കൂടിയായ ഭാര്യാ സഹോദരനെ ഞാന്‍ വിളിച്ചു വരുത്തി...അയാള്‍ വന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ സ്വന്തം പാര്‍ട്ടി സഖാക്കള്‍ തന്നെ ആണ്...എങ്ങനെ എങ്കിലും തീര്‍ക്കാന്‍ അയാള്‍ പറഞ്ഞു...ഞാന്‍ ചോദിച്ചു..പോലീസിനെ വിളിച്ചാലോ...ഓ...പോലീസിനെ വിളിച്ചാല്‍ ഒന്നും കാര്യമില്ല..അവര്‍ തൊഴില്‍ പ്രശ്നത്തില്‍ ഒന്നും ഇടപെടില്ല...പിന്നെ എന്ത് വഴി...ആലോചിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ നേരമില്ല...കാരണം കൂട് തുറന്നു വിട്ട കരിവണ്ടുകളെപ്പോലെ ആട്ടോ റിക്ഷകള്‍ മൂളി തുടങ്ങി..വീതി കുറഞ്ഞ റോഡാണ്..എത്രയും വേഗം വണ്ടി മാറ്റി കൊടുക്കണം...തൊഴിലാളികള്‍ ഒരു സൌജന്യം അനുവദിച്ചു. വേണമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ ഇറക്കി കൊള്ളാന്‍...ഹാ...എന്തൊരു മഹാമനസ്കത...അവസാനം ഞാന്‍ അവരുമായി വിലപേശി...ഒടുവില്‍ അവര്‍ സമ്മതിച്ചു...നാലായിരം രൂപയ്ക്ക് ഇറക്കി തരാമെന്നു...എനിക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നു...വെറും പതിനഞ്ചു മിനിട്ടിനുള്ളില്‍ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കി വെച്ച്, നാലായിരം രൂപയും വാങ്ങി , പൊടിയും തട്ടി, പണിക്കാര്‍ മടങ്ങി...എന്റെ അമ്പരപ്പ് അപ്പോഴും മാറിയിരുന്നില്ല...നമ്മുടെ വക്കീല്‍ പറയുകയാണ്‌..."ഹോ..രക്ഷപെട്ടു...കഴിഞ്ഞ ദിവസം സ്ഥലം മാറി വന്ന ജില്ലാ ജഡ്ജിയുടെ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കാന്‍ ഇവര്‍ വാങ്ങിയത് ആറായിരം രൂപയാ...നമുക്ക് ലാഭമാ.." എന്ന്....അതങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു...
അന്ന് വൈകുന്നേരം ഒരാള്‍ വീട്ടില്‍ വന്നു...മുന്‍പരിചയം ഇല്ല...ആരാ എന്ത് വേണം?? എന്ന് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു...
അപ്പോള്‍ അയാള്‍ പറയുകയാണ്‌,"സാറെ, രാവിലെ വണ്ടി വന്നില്ലേ? ആ ഡ്രൈവര്‍ക്ക് ഞാനാണ് സാറേ വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തത്.."
"നിങ്ങള്‍ ചെയ്തത് ഒരു നല്ല കാര്യം അല്ലെ? സന്തോഷം" ഞാന്‍ പറഞ്ഞു...
"അതല്ല സാറേ, എന്തെങ്കിലും... വെള്ളം കുടിക്കാന്‍....വെറുതെ അല്ലല്ലോ..വഴി പറഞ്ഞു കൊടുതിട്ടല്ലേ?"
"അതെ..പക്ഷെ ഡ്രൈവര്‍ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കി അപ്പോള്‍ തന്നെ പോയല്ലോ"...ഞാന്‍ പൊട്ടന്‍ കളിച്ചു..
"അയാള്‍ പോട്ടെ സാറേ, സാറ് തന്നാല്‍ മതി"...ഇയാള്‍ വിടുന്ന മട്ടില്ല...
"ഞാന്‍ എന്തിനു തരണം? ഞാന്‍ വഴി ചോദിച്ചില്ലല്ലോ??" ഞാന്‍ മുരണ്ടു..
"എന്തായാലും ഞാന്‍ ഇവിടെ വരെ വന്നതല്ലേ...എന്തെങ്കിലും തന്നാട്ടെ..സാറേ..." അയാള്‍ മുറുകി..
ഇത്രയും ആയപ്പോള്‍ ഭാര്യ പുറത്തേക്കു വന്നു...ഇനി ഭാര്യയുടെ വക.."അയാള്‍ക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും കൊടുത്തു വിടെന്നെ..പാവം.." ഭാര്യയ്ക്ക് അലിവ് തോന്നി...അലിവ് കൂടുന്നതിനു മുന്‍പേ അമ്പതു രൂപ കൊടുത്തു ഞാന്‍ അയാളെ പറഞ്ഞു വിട്ടു..
ഇനി ആ ഡ്രൈവര്‍ പാലക്കാട് മുതല്‍ ആലപ്പുഴ വരെ വേറെ ആരോടെങ്കിലും വഴി ചോദിച്ചു കാണുമോ ആവോ...എന്തായാലും ആദ്യ ദിവസം കലക്കി...ഉഗ്രന്‍ തുടക്കം തന്നെ...നാട് നിന്നിടത്തു നിന്ന് ഒരിഞ്ചു പോലും മുന്നോട്ടു പോയില്ലെങ്കിലും "നോക്കുകൂലി" എല്ലാ സീമകളും ലങ്ഘിച്ചു മുന്നോട്ടു പോയിട്ടുണ്ട്.. തിരികെ വന്നത് അബദ്ധം ആയി പോയോ എന്ന് പോലും തോന്നി....പക്ഷെ അബദ്ധം ആയില്ല എന്നതിന് കാലം സാക്ഷി....
വാല്‍ക്കഷ്ണം---ഞാന്‍ സ്വന്തം തുടങ്ങിയ കമ്പനിയിലെ തൊഴിലാളികള്‍ സ്വന്തം പോലെ അതില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു...എന്റെ സന്തോഷവും പ്രയാസവും അവരുടേതും...എല്ലാം പരസ്പരം പങ്കിട്ട്..
കാലം 2001 ജൂണ്‍ മാസം...നാഗ്പൂരിനു അടുത്തുള്ള കാംപ്ടി നഗരത്തിലെ കേന്ദ്രീയ വിദ്ധ്യാലയത്തില്‍ നിന്നും മക്കളുടെ ടീസീ വാങ്ങിച്ചു..അതിനു മുന്‍പ് നാട്ടിലെ ഞാന്‍ പഠിച്ച സ്കൂളിന്റെ സീ.ബി.എസ.ഇ . വിഭാഗത്തില്‍ പ്രവേശനം ഉറപ്പാക്കിയിരുന്നു...ആലപ്പുഴ എസ്.ഡി.വി.സ്കൂള്‍...എം.കെ.സാനു മാഷും കെ.പി.അപ്പന്‍ മാഷും തുടങ്ങി മലയാള സാഹിത്യ തറവാട്ടിലേക്ക് പല മഹാ പ്രതിഭകളെയും സംഭാവന ചെയ്ത , അധ്യാപനത്തില്‍ നൂറു മഹനീയ വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിന്നിട്ട, എന്റെ സ്കൂള്‍...പിന്നെ എന്റെ സ്വന്തം ആലപ്പുഴ...ഇരുന്നൂറു വര്‍ഷങ്ങളോളം തിരുവതാംകൂറിന്റെ തിലകക്കുറി ആയി പരിലസിച്ചിരുന്ന നാട്...ജില്ലയുടെ കണ്ണായ ഭാഗങ്ങള്‍ ആയിരുന്ന തിരുവല്ലയും പന്തളവും ഒക്കെ പത്തനംതിട്ട ജില്ല കൊണ്ടുപോയി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ , രാമായണത്തിന് അടയാളം വെയ്ക്കുന്ന നാട പോലെ അരൂര്‍ നിന്നും ഓച്ചിറ വരെ നീളുന്ന ഏറ്റവും ചെറിയ ജില്ല...വികസനം എത്തിനോക്കിയിട്ടില്ലാത്ത നഗരം...ഒരു കാലത്ത് വാണിജ്യ വ്യവസായ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് , സമ്പത്ത് കൊണ്ട് ,വീര്‍പ്പു മുട്ടിയിരുന്ന നഗരം...നന്കൂരമിടാന്‍ കാത്തു നിന്നിരുന്ന കപ്പലുകള്‍...ഇന്നെല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍...ഗത കാല സ്മരണകളും ആയി നില്‍ക്കുന്ന കടല്‍ പാലത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍...ഇപ്പോഴും മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന ലൈറ്റ്‌ ഹൗസ്‌...കഴിഞ്ഞ നാല്പതു വര്‍ഷങ്ങളായി പണിഞ്ഞിട്ടും പണിഞ്ഞിട്ടും പണി തീരാത്ത ആലപ്പുഴ ബൈപാസ്‌....ആകെ പണിയേണ്ടത് ആറു കിലോമീറ്റര്‍...അതിനിടയ്ക്ക് റെയില്‍ വന്നു... പണ്ടേ ദുര്‍ബല പിന്നേ ഗര്‍ഭിണി എന്ന പോലെ ഈ ആറു കിലോമീറ്ററിനു കുറുകെ രണ്ടു റെയില്‍ ക്രോസ്...ഇനി അതിനു മേല്‍പാലം വേണം.. പോരെ പൂരം...ഈ ജന്മത്ത് ഈ ബൈ പാസ്സിലൂടെ വണ്ടി ഓടുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല...
ഉദ്യോഗ സംബന്ധമായി വീട് മാറ്റവും നാട് മാറ്റവും എന്റെ പതിവായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഭാര്യ നേരത്തെ തന്നെ വീട്ടു സാധനങ്ങളുടെ പാക്കിംഗ് ഏതാണ്ട് തീര്‍ത്തിരുന്നു...മുന്‍കൂട്ടി നിശ്ചയിച്ച സമയത്ത് തന്നെ ലോറി എത്തി. എല്ലാ സാമാനങ്ങളും, ലൊട്ടു ലൊടുക്ക് ഉള്‍പ്പെടെ , ഭംഗിയായി ലോറിയില്‍ അടുക്കി...ചെടിച്ചട്ടികള്‍ പോലും നല്ല കരവിരുതോടെ അടുക്കി വെച്ചു..നൂറ്റി അമ്പതു രൂപയ്ക്ക് ഇത് കഴിഞ്ഞു...ഇനി ലോറി, യാത്ര തുടങ്ങുകയായി..ഏകദേശം രണ്ടായിരം കിലോ മീറ്റര്‍ അകലേയ്ക്കു..നാല് ദിവസം എങ്കിലും എടുക്കും എന്ന് ലോറിക്കാര്‍ പറഞ്ഞു...ഞാന്‍ കുടുംബവും ആയി അന്ന് തന്നെ തീവണ്ടിയില്‍ നാട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു...കഴിഞ്ഞ പത്തു വര്‍ഷവും ഇടവേളകളില്‍ നാടുമായുള്ള സമ്പര്‍ക്കം നിലനിര്‍ത്തിയത്, ഒരിക്കലും കൂട്ടി മുട്ടാത്ത റെയിലുകള്‍ക്ക് മുകളിലൂടെ ഇഴയുന്ന ഈ തീവണ്ടികള്‍ ആയിരുന്നല്ലോ...രാജ്യത്തിന്റെ ഏതു ഭാഗത്ത്‌ ആയിരുന്നാലും പൊക്കിള്‍ കൊടി പോലെ നമ്മെ പിന്തുടരുന്ന റെയിലുകള്‍... 36 മണിക്കൂറിനു ശേഷം തീവണ്ടി ഞങ്ങളെ നാളികേരത്തിന്റെ നാട്ടിലുള്ള നാഴി ഇടങ്ങഴി മണ്ണിലേക്ക് എത്തിച്ചു... ഇനി ഇവിടെ തന്നെ ശിഷ്ട കാലം...നേരത്തേ തന്നെ വീട് ഒക്കെ റെഡി ആക്കി ഇട്ടിരുന്നത് കൊണ്ട് ഒരു പറിച്ചു നടല്‍ വലിയ വിഷമം ഉണ്ടാക്കിയില്ല...സസ്യ ശ്യാമള കോമളമായ ഒരു ചുറ്റുപാടില്‍ ഒരു ഇടത്തരം ഭവനം...റോഡരികില്‍ തന്നെ...കുടുംബ വീടിന്റെ അടുത്ത് തന്നെ...
ഞങ്ങള്‍ നാട്ടിലെത്തി മൂന്നാം നാള്‍ ഒരു ഫോണ്‍...വീട്ടുസാമാനങ്ങള്‍ കയറ്റിയ ലോറി ഡ്രൈവര്‍ ആണ്..വണ്ടി , വണ്ടിക്കാരുടെ പേടിസ്വപ്നമായ, വാളയാര്‍ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റില്‍ പിടിച്ചിട്ടു...കാരണം വണ്ടിയില്‍ രണ്ടു മൂന്ന് പ്ലയ് വുഡ്‌ കാണുന്നുണ്ട്... വീട്ടുസാമാനങ്ങളില്‍ പ്ലയ് വുഡ്‌ പെടില്ല , അത് കൊണ്ട് നികുതി അടയ്ക്കണമെന്ന് ...അതിലും വിലപിടിപ്പുള്ള ഫ്രിഡ്ജും ടീവീയും ഒക്കെ വണ്ടിയില്‍ ഉണ്ട്...അതൊന്നും അവര്‍ നോക്കുന്നു പോലുമില്ല....അത് പ്ലയ് വുഡ്‌ അല്ല, കട്ടിലിന്റെ ഭാഗം ആണ് എന്നൊക്കെ ഞാന്‍ വാദിച്ചു നോക്കി...അപ്പോള്‍ സാറന്മാര്‍ നിയമം ഫോണിലൂടെ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിച്ചു...ഇനിയെന്താ വഴി..." കാണിക്ക " ഇട്ടു പോരാന്‍ ഡ്രൈവറോട് പറഞ്ഞു...അര മണിക്കൂറിനു ശേഷം അയാളുടെ ഫോണ്‍ വന്നു..."രണ്ടായിരം കാണിക്ക ഇട്ടു പോന്നു എന്ന്...ഏതായാലും സ്വാഗതം കലക്കി എന്ന് ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു...പുറം നാട്ടില്‍ നിന്ന് വരുന്നവരെ വിമാനത്താവളത്തില്‍ "പിഴിയും". മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ നിന്നും വരുന്നവരെ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റിലും ...എന്തായാലും എന്റെ വിഷമം അധികം നീണ്ടുനിന്നില്ല...ആയിടെ ആണ് ഡല്‍ഹിയില്‍ നിന്നും കേരള ചീഫ്‌ സെക്രട്ടറി ആയി വന്ന മുതിര്‍ന്ന ഐ.എ.എസ്. ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ വീട്ടു സാമാനങ്ങള്‍ ഇതേ ചെക്ക്‌ പോസ്റ്റില്‍ പിടിച്ച് ഇട്ടതു...ആ വണ്ടിയുടെ ഡ്രൈവറും പറഞ്ഞു നോക്കി...ഇത് സംസ്ഥാന ചീഫ്‌ സെക്രെട്ടറി യുടെ സാധനങ്ങള്‍ ആണെന്ന് ...ആര് കേള്‍ക്കാന്‍..."കാണിക്ക" ഇട്ടതിനു ശേഷമേ വണ്ടി അകത്തേക്ക് വിട്ടുള്ളൂ...അപ്പോള്‍ പിന്നെ എന്നെ പോലെയുള്ള സാധാരണക്കാരുടെ കാര്യം പറയാനുണ്ടോ...വ്യാവസായികമായും വാണിജ്യപരമായും കേരളത്തെ തളര്‍ത്തി ഇടുന്നതില്‍ ഇവിടത്തെ വാണിജ്യ നികുതി വകുപ്പ് വഹിക്കുന്ന പങ്ക് അപാരമാണ്...ഇതിന്റെ താഴെ തട്ടില്‍ ഉള്ള പല ആളുകള്‍ക്കും അരിയും പയറും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം എന്താണെന്ന് പോലും അറിവില്ലാത്തവരാണ് എന്നത് ഒരു ദുഃഖ സത്യമാണ്...
അങ്ങനെ വാളയാറില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ട വണ്ടി അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ തന്നെ വീടിനടുത്തുള്ള ഹൈവെയില്‍ എത്തി...ഇനി വീടിനു മുന്‍പിലുള്ള ചെറിയ റോഡിലേക്ക് കൊണ്ട് വരണം...ഒരു ഭാഗീരഥ പ്രയത്നത്തിനു ശേഷം വണ്ടി വീടിനു മുന്നിലും എത്തിച്ചു...ഇനിയാണ് യഥാര്‍ത്ഥ അങ്കം തുടങ്ങുന്നത്...അപ്പോള്‍ സമയം രാവിലെ ഏഴു മണി...ഏകദേശം പത്തോളം ആളുകള്‍ വണ്ടിക്കു മുന്നില്‍ തയ്യാര്‍, സാമാനങ്ങള്‍ ഇറക്കാന്‍ വേണ്ടി...ഞാനോര്‍ത്തു...നൂറ്റി അമ്പതു രൂപയ്ക്ക് കയറ്റിയതല്ലേ..കൂടി വന്നാല്‍ ഒരു ഇരുന്നൂറു രൂപയ്ക്ക് തീരും...അവര്‍ പറഞ്ഞ കൂലി കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി...വെറും എണ്ണായിരം രൂപ മതിയത്രേ...
ഇത് ഇറക്കു കൂലിയോ അതോ സാധനങ്ങളുടെ വിലയോ എന്ന് ഞാന്‍ സംശയിച്ചു...ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു...അവര്‍ക്ക് തെറ്റിയിട്ടില്ല...കൂലി തന്നെ ആണ്..നാട്ടില്‍ നിന്നും പത്തു കൊല്ലം മാറി നിന്ന എനിക്ക് നാട് ഇത്രയും വളര്‍ന്നത്‌ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല...അത് കൊണ്ട് അടുത്ത് തന്നെ താമസം ഉണ്ടായിരുന്ന,വക്കീല്‍ കൂടിയായ ഭാര്യാ സഹോദരനെ ഞാന്‍ വിളിച്ചു വരുത്തി...അയാള്‍ വന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ സ്വന്തം പാര്‍ട്ടി സഖാക്കള്‍ തന്നെ ആണ്...എങ്ങനെ എങ്കിലും തീര്‍ക്കാന്‍ അയാള്‍ പറഞ്ഞു...ഞാന്‍ ചോദിച്ചു..പോലീസിനെ വിളിച്ചാലോ...ഓ...പോലീസിനെ വിളിച്ചാല്‍ ഒന്നും കാര്യമില്ല..അവര്‍ തൊഴില്‍ പ്രശ്നത്തില്‍ ഒന്നും ഇടപെടില്ല...പിന്നെ എന്ത് വഴി...ആലോചിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ നേരമില്ല...കാരണം കൂട് തുറന്നു വിട്ട കരിവണ്ടുകളെപ്പോലെ ആട്ടോ റിക്ഷകള്‍ മൂളി തുടങ്ങി..വീതി കുറഞ്ഞ റോഡാണ്..എത്രയും വേഗം വണ്ടി മാറ്റി കൊടുക്കണം...തൊഴിലാളികള്‍ ഒരു സൌജന്യം അനുവദിച്ചു. വേണമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ ഇറക്കി കൊള്ളാന്‍...ഹാ...എന്തൊരു മഹാമനസ്കത...അവസാനം ഞാന്‍ അവരുമായി വിലപേശി...ഒടുവില്‍ അവര്‍ സമ്മതിച്ചു...നാലായിരം രൂപയ്ക്ക് ഇറക്കി തരാമെന്നു...എനിക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നു...വെറും പതിനഞ്ചു മിനിട്ടിനുള്ളില്‍ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കി വെച്ച്, നാലായിരം രൂപയും വാങ്ങി , പൊടിയും തട്ടി, പണിക്കാര്‍ മടങ്ങി...എന്റെ അമ്പരപ്പ് അപ്പോഴും മാറിയിരുന്നില്ല...നമ്മുടെ വക്കീല്‍ പറയുകയാണ്‌..."ഹോ..രക്ഷപെട്ടു...കഴിഞ്ഞ ദിവസം സ്ഥലം മാറി വന്ന ജില്ലാ ജഡ്ജിയുടെ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കാന്‍ ഇവര്‍ വാങ്ങിയത് ആറായിരം രൂപയാ...നമുക്ക് ലാഭമാ.." എന്ന്....അതങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു...
അന്ന് വൈകുന്നേരം ഒരാള്‍ വീട്ടില്‍ വന്നു...മുന്‍പരിചയം ഇല്ല...ആരാ എന്ത് വേണം?? എന്ന് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു...
അപ്പോള്‍ അയാള്‍ പറയുകയാണ്‌,"സാറെ, രാവിലെ വണ്ടി വന്നില്ലേ? ആ ഡ്രൈവര്‍ക്ക് ഞാനാണ് സാറേ വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തത്.."
"നിങ്ങള്‍ ചെയ്തത് ഒരു നല്ല കാര്യം അല്ലെ? സന്തോഷം" ഞാന്‍ പറഞ്ഞു...
"അതല്ല സാറേ, എന്തെങ്കിലും... വെള്ളം കുടിക്കാന്‍....വെറുതെ അല്ലല്ലോ..വഴി പറഞ്ഞു കൊടുതിട്ടല്ലേ?"
"അതെ..പക്ഷെ ഡ്രൈവര്‍ സാധനങ്ങള്‍ ഇറക്കി അപ്പോള്‍ തന്നെ പോയല്ലോ"...ഞാന്‍ പൊട്ടന്‍ കളിച്ചു..
"അയാള്‍ പോട്ടെ സാറേ, സാറ് തന്നാല്‍ മതി"...ഇയാള്‍ വിടുന്ന മട്ടില്ല...
"ഞാന്‍ എന്തിനു തരണം? ഞാന്‍ വഴി ചോദിച്ചില്ലല്ലോ??" ഞാന്‍ മുരണ്ടു..
"എന്തായാലും ഞാന്‍ ഇവിടെ വരെ വന്നതല്ലേ...എന്തെങ്കിലും തന്നാട്ടെ..സാറേ..." അയാള്‍ മുറുകി..
ഇത്രയും ആയപ്പോള്‍ ഭാര്യ പുറത്തേക്കു വന്നു...ഇനി ഭാര്യയുടെ വക.."അയാള്‍ക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും കൊടുത്തു വിടെന്നെ..പാവം.." ഭാര്യയ്ക്ക് അലിവ് തോന്നി...അലിവ് കൂടുന്നതിനു മുന്‍പേ അമ്പതു രൂപ കൊടുത്തു ഞാന്‍ അയാളെ പറഞ്ഞു വിട്ടു..
ഇനി ആ ഡ്രൈവര്‍ പാലക്കാട് മുതല്‍ ആലപ്പുഴ വരെ വേറെ ആരോടെങ്കിലും വഴി ചോദിച്ചു കാണുമോ ആവോ...എന്തായാലും ആദ്യ ദിവസം കലക്കി...ഉഗ്രന്‍ തുടക്കം തന്നെ...നാട് നിന്നിടത്തു നിന്ന് ഒരിഞ്ചു പോലും മുന്നോട്ടു പോയില്ലെങ്കിലും "നോക്കുകൂലി" എല്ലാ സീമകളും ലങ്ഘിച്ചു മുന്നോട്ടു പോയിട്ടുണ്ട്.. തിരികെ വന്നത് അബദ്ധം ആയി പോയോ എന്ന് പോലും തോന്നി....പക്ഷെ അബദ്ധം ആയില്ല എന്നതിന് കാലം സാക്ഷി....
വാല്‍ക്കഷ്ണം---ഞാന്‍ സ്വന്തം തുടങ്ങിയ കമ്പനിയിലെ തൊഴിലാളികള്‍ സ്വന്തം പോലെ അതില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു...എന്റെ സന്തോഷവും പ്രയാസവും അവരുടേതും...എല്ലാം പരസ്പരം പങ്കിട്ട്..
